Patriota na emigracji, czyli o losach Tadeusza Andersa

Tadeusz Anders był podpułkownikiem artylerii Polskich Sił Zbrojnych. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, III powstaniu śląskim i w II wojnie świat.

Tadeusz Konstanty Anders urodził się 12 czerwca 1902 roku w Błoniu, na terytorium zaboru rosyjskiego. Był synem administratora majątków ziemskich Alberta oraz Elżbiety z domu Tauchert. Miał czwórkę rodzeństwa: generała broni Władysława Alberta, podpułkownika Karola, podpułkownika Jerzego Edwarda oraz Joannę. Rodzice Tadeusza byli wyznania ewangelickiego, dlatego też został ochrzczony w Kościele Ewangelicko-Augsburskim w Chodczu.

W 1918 roku był działaczem Polskiej Organizacji Wojskowej na terenie Mińska Litewskiego. Już od września roku następnego pobierał nauki w Korpusie Kadetów Nr.2 w Modlinie. Tadeusz Anders wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. W maju 1921 roku wziął udział w III powstaniu śląskim. Po ukończeniu nauki 25 czerwca 1922 roku zdał egzamin maturalny i otrzymał świadectwo dojrzałości. W późniejszym czasie zdobywał wiedzę w Szkole Podchorążych Artylerii w Toruniu.

24 września 1924 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Stanisław Wojciechowski awansował Tadeusza Andersa do stopnia podporucznika ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 46. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Ówczesny minister spraw wojskowych wcielił go do 29. Pułku Artylerii Lekkiej. Warto zaznaczyć, że już 21 grudnia 1925 roku został mianowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Stanisława Wojciechowskiego porucznikiem z dniem 1 lipca 1925 roku w korpusie oficerów artylerii i 45. lokatą. Po tym pełnił służbę w 11. Dywizjonie Artylerii Konnej. W latach 1931-1934 był instruktorem w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Do stopnia kapitana Tadeusz Anders został mianowany 1 stycznia 1934 roku. W późniejszym czasie pełnił służbę w 4. Dywizjonie Artylerii Konnej w Suwałkach na stanowisku adiutanta.

Tadeusz Anders w mundurze porucznika Wojska Polskiego na fotografii z XX wieku. (źródło:wiki)

W szeregach tego dywizjonu uczestniczył w kampanii wrześniowej. Walczył z siłami niemieckimi od Suwałk aż pod Lubelszczyznę. Jednostka w której walczył podlegała Brygadzie Kawalerii ,,Edward”, na czele której stał pułkownik Edward Milewski. Swój szlak bojowy kapitan Tadeusz Anders zakończył w bitwie pod Kockiem z października 1939 roku.

Po kapitulacji 6 października 1939 roku Samodzielnej Grupy Operacyjnej ,,Polesie” pod Kockiem uniknął niemieckiej niewoli. Przedostał się do Francji, gdzie dołączył do utworzonego tam Wojska Polskiego. Służył w szeregach 2. Korpusu Polskiego, przechodząc jego szlak bojowy. W grudniu 1944 roku został dowódcą 7. Pułku Artylerii Konnej, a funkcję tą pełnił do lipca 1945 roku. Tadeusz Anders doszedł do stopnia podpułkownika artylerii.

Po zakończeniu działań wojennych znalazł się wraz z 2. Korpusem Polskim w Wielkiej Brytanii. Wyjechał następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie osiadł na stałe. Podpułkownik Tadeusz Anders zmarł w Nowym Jorku 7 lipca 1995 roku. Spoczął na cmentarzu przy Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Doylestown. Podpułkownik Tadeusz Anders został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari nr.10737, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.

Kacper Mizdal, pasjonat historii, autor popularnego w mediach społecznościowych cyklu ,,Historia z Kacprem”.